Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Przedmiot teatralny”
Mamy zaszczyt zaprosić pracowników naukowych oraz doktorantów na Ogólnopolską Konferencję Naukową „Przedmiot teatralny”. Konferencja ma charakter interdyscyplinarny i adresowana jest do teatrologów, kulturoznawców, antropologów i historyków teatru, a nade wszystko do humanistów, filologów oraz tych wszystkich, którzy doceniają znaczenie spektaklu i procesu teatralizacji życia.
Kontakt do organizatorów: konferencjaprzedmiot@gmail.com
Gościem Honorowym Konferencji będzie prof. UG, dr hab. Ewa NAWROCKA
Kierownik Zakładu Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej UG (kadencja 2005-2008); wiceprezes Polskiego Towarzystwa Szekspirowskiego; członek Zarządu Fundacji im. Stanisławy Fleszarowej-Muskat; członek Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej (kadencja 2004-2007).
Opieka naukowa nad Konferencją: prof. UG, dr hab. Małgorzata Jarmułowicz, kierownik Katedry Dramatu, Teatru i Widowisk, z-ca dyrektora Instytutu Filologii Polskiej ds. Nauki, Instytut Filologii Polskiej, Wydział Filologiczny, Uniwersytet Gdański
Proponowany temat wydaje się bardzo szeroki i obejmuje rozważania dotyczące zarówno przedmiotów (obiektów) prezentowanych na scenie jak i tych, które odnaleźć można w pracowniach teatralnych, w kulisach, w przestrzeni widowni i foyer, w szatni, a nawet u wejścia do budynku teatralnego. Interesuje nas bowiem zarówno symboliczna, metaforyczna wymowa przedmiotu (lalki, mebla, kostiumu, maski, rekwizytu) jak i jego funkcjonowanie w świecie realnym, jego historia i związki z tradycją kulturową, z jakiej się wywodzi i do jakiej przynależy. Interesujące wydaje się także spojrzenie na przedmiot przez pryzmat antropologii i historii teatru, dokonań konkretnych inscenizatorów i reżyserów, twórców którzy (z sobie tylko wiadomych powodów) umieszczali w przestrzeni teatralnej przedmioty „nieteatralne”, uznawane za „skompromitowane”, nieużyteczne, oderwane od swych pierwotnych funkcji.
Oczywisty jest także fakt, że każdy przedmiot posiada swoją historię, wiedzie swój własny, niezależny żywot, ale uniwersalnego, znaczącego waloru, charakteru nadaje mu dopiero kontekst, pojawienie się na scenie i wówczas otrzymuje nowe, niekiedy zaskakujące, niezgodne z pierwotnym przeznaczeniem - życie. Bywa też tak, że w spektaklu teatralnym lub performance zaciera się granica między przedmiotem i podmiotem, czego klasycznym przykładem mogą być kukły (marionety i machiny) wykorzystane w spektaklu T. Kantora „Umarła klasa”. Bywają też przedmioty „niesceniczne” pojawiające się na „wielkiej scenie”, którym inscenizator proponuje kilka nowych, niezwykłych wcieleń (dzieje się tak np. w przypadku pantografu w kolejnych inscenizacjach St. Grzegorzewskiego, czy tarczy strzelniczej i kukły w teatrze J. Szajny).
Istnieją wreszcie przedmioty, które z racji pełnionej funkcji wprowadzają odbiorcę w niezwykłość przestrzeni spektaklu, wiodą ku nowym, nieznanym światom, umieszczane już u wejścia do teatru. Działo się tak w przypadku pierwszych inscenizacji w sopockim teatrze Andre Ochodli „ATELIER” oraz pamiętnych spektakli Teatru „WYBRZEŻE” ze scenografią M. Kołodzieja, jak chociażby wystawiany w połowie lat 70-tych ubiegłego stulecia, w Sopocie (na scenie kameralnej) „Biedermann i podpalacze”, kiedy to do foyer wprowadzała widzów kukła strażaka, wsparta na pogruchotanym rowerze i z sikawką w dłoni, a w szatni, po dużej przerwie pojawiły się stelaże z nadpalonymi okryciami, przysłaniające eleganckie płaszcze i futra gości.
Sugerując spojrzenie na przedmiot teatralny w pewien, określony powyżej (a przecież nie jedyny z możliwych) sposób – liczymy na Państwa inwencję twórczą, na Państwa osobiste doświadczenia i dociekania, mając nadzieję, że tematyka Konferencji stanie się inspiracją do ciekawej wymiany myśli i doświadczeń.