Filoflaming - rozstrzygnięcie i plon konkursu na cytat literacki

„Flamingo, różowiejąc, smukli się nad wodą
Skrzydlatego jedwabiu zaciszną urodą.
Sama dal tak w nim skupia swe znikliwe dzieje,
Że — czy leci, czy stoi — zawsze daleczeje”.

Joanna Piechowiak, studentka filologii polskiej: fragment z książki Michała Olszewskiego, opis lokalu „Flamingo” [w:] M. Olszewski, Zapiski na biletach, Warszawa 2010, s. 16-17:

„[…] zadurzyłem się w nim od razu. Choćby pełna tęsknoty nazwa – Flamingo. To temat na długą rozprawę, dlaczego po wioskach i miastach tyle egzotycznych nazw zaprasza spragnionych wędrowców. Flamingo, tak, ciepłe kraje na wyciągnięcie ręki, filmy przyrodnicze z przyrodą w pełnym słońcu, kraje bez eternitu, gnojówki, traktorów, tylko ptaki nad płytkimi zatokami, żadnych zmartwień na ekranie telewizora nie widać, żadna susza nie grozi ani żaden grad nie wytłucze zasiewów rzepaku. Flamingo niedaleko Alwerni, jej zakładów chemicznych, góry toksycznych odpadów i problemów z bezrobociem.

Flamingo składa się z plastikowych okien oraz blachodachówki. Wewnątrz parkiet na kilkadziesiąt osób, a nad parkietem baloniki, wstążki i ruchome kolorofony. Barek z alkoholami jak ołtarz dla spragnionych. Można zjeść flaczki, fasolkę, pstrąga albo schab z grilla, zgasić peta w chińskiej popielniczce. Nie ma strusiny ani mięsa flaminga. Flamingo przyciąga wściekle różowym neonem, intensywną żółcią elewacji. Powinienem się przyzwyczaić, a jednak widząc taką erupcję nowego wśród domów z dachem kopertowym i zieleni średnich szerokości, nadal czuję zdumienie. Bo jest to jawny i uzasadniony protest przeciwko niepogodzie, wszystkim jesieniom rozpostartym od października do kwietnia. Przeciwko mgle, pustce sobotniego wieczoru. Ktoś wybudował w Porębie Żegoty latarnię morską. Można się w niej bawić, urządzić wesele albo stypę, wynająć pokój na niezapomnianą noc.

Najłatwiej byłoby Flamingo wyśmiać. Zrobić ostrą polewkę z PCV, kolorofonów i różowych snów młodzieży z Poręby Żegoty, Kaszowa, Nowej Wsi Szlacheckiej, Okleśnej czy Mirowa, młodzieży, która w lokalu tym odprawia tańce godowe, cieszy się, marzy o wyjeździe, a w chwilach szczególnych może nawet wali się po gębach. Że to nie tak, że zbyt intensywny kolor, że flamingi nie pasują do flaczków [...].

Ale po każdej takiej wizycie rośnie we mnie wątpliwość, czy mam prawo narzucać obcym ludziom swoje sny o kraj­obrazie idealnym, bez nadmiaru polakierowanej blachy, dachu złamanego na wszystkie strony świata, niby­-okien”.

Joanna Piechowiak, studentka filologii polskiej: fragment z książki Marty Guzowskiej opisujący przestrzeń domu, który wynajęli bohaterowie [w:] M. Guzowska, Ofiara Polikseny, Warszawa 2012, s. 48.

„Zostawiłem brudne łachy na kamiennej posadzce i owinąłem się ręcznikiem. […] i zakradłem się do łazienki. Jej ściany pokrywały błyszczące płytki w różowe flamingi, o niespotykanych chyba u przedstawicieli tego gatunku czarnych, przenikliwych oczach. Wystrój uzupełniała ręcznie dziergana szydełkiem, utrzymana w tej samej tonacji narzutka na klapę do sedesu i dywanik pod wanną, do kompletu. Nawet skrzypiąca przy otwieraniu szafka z lustrem i wieszak na papier toaletowy zostały dobrane kolorystycznie pod flamingi. Całkiem jak w domu. Wszedłem pod prysznic, odkręciłem do oporu pokryty wapiennym osadem kran, i bez najmniejszych wyrzutów sumienia wylałem na siebie resztkę ciepłej wody. Stałem bez ruchu, aż strumienie biczujące moją skórę zrobiły się lodowate. Wyszedłem, zacisnąłem kurek najmocniej, jak się dało, krople nadal ryły w dnie brodzika rdzawą smugę, której koniec znikał w odpływie. Owinąłem się ręcznikiem, strząsnąłem palcami wodę z włosów i przejrzałem się w zaparowanym lustrze, pod bacznym spojrzeniem flamingów”.

Cytaty nadesłane poza konkursem:

• Koordynator konkursu - Paulina Niedzielska e-mail paulina.niedzielska98@gmail.com
• Regulamin konkursu Filoflaming - motyw flaminga w literaturze polskiej i światowej.